Nίκος Δήμου
ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ να είναι βαρετό; Η απάντηση είναι:_ναι, όταν είναι τέλειο_.
Σας γράφω από τη Γερμανία, όπου εδώ και τέσσερις ημέρες οδηγώ
το νέο BMW 740I. Έχω ήδη διανύσει 700 χιλιόμετρα και
προβλέπεται να καλύψω άλλα 1300 σε συνολικά δέκα μέρες. Γράφω
τα βράδια, στο ξενοδοχείο, με το νέο μου IBM Thinkpad 755C. Οι
διαδρομές μου περιλαμβάνουν τα πάντα -πόλη, αυτοκινητόδρομο,
επαρχιακούς δρόμους. Το αυτοκίνητο που μου έδωσε το εργοστάσιο
έχει επάνω του όλο τον κατάλογο των έξτρα - μέχρι και τηλέφωνο
αυτοκινήτου (από το οποίο είχαν την πρόνοια να αφαιρέσουν την
κάρτα sim). Είναι αυτόματο με το πεντατάχυτο κιβώτιο που
γνωρίζω από το 540i που οδήγησα πέρυσι τον Μάιο. Αντίθετα με
εκείνο, που ήταν μία σπορ λιμουζίνα, το 740I είναι η απόλυτη
αντι-Μercedes. Η BMW, που όταν ετοίμαζε τη νέα σειρά 7 είχε
ήδη αποσπάσει την πρωτοπορία σε παραγωγή και πωλήσεις από την
προαιώνια αντίπαλο, ήθελε να επιβεβαιώσει και την τεχνολογική
της υπεροχή στο ύψιστο επίπεδο ανταγωνισμού.
Το πέτυχε; Το ερώτημα είναι άνευ αντικειμένου. Όλα τα
συγκριτικά τεστ ανάμεσα στην παλαιότερη σειρά S και τη νέα
σειρά 7 δείχνουν πως οι διαφορές είναι μικρές και τελικά
ανάγονται σε θέματα προσωπικού γούστου. Εμένα π.χ. με απωθεί
το μέγεθος και το βάρος της S και βρίσκω πως οι Βαυαροί
κατάφεραν να φτιάξουν ένα ισοδύναμο σε ποιότητα αυτοκίνητο σε
λογικές διαστάσεις και βάρος. (Αυτό φαίνεται και από την
κατανάλωση, που δεν ξεπέρασε τα 14 λίτρα). Δεν υπάρχει λόγος
ένα αυτοκίνητο να περάσει τους δύο τόνους για να είναι καλό!
Το 740 έχει μάλιστα το ίδιο βάρος με το Audi A8, χωρίς να
διαθέτει πανάκριβη καρότσα από αλουμίνιο.
Πρόκειται αναμφισβήτητα για ένα άριστο αυτοκίνητο, που η
τελειότητά του το κάνει σχεδόν βαρετό. Εξηγούμαι: είναι τόσο
άνετο, αθόρυβο
και ευκολοοδήγητο, που μόλις μπεις μέσα το ξεκινάς και το...
ξεχνάς. Πάει μόνο του. Το μέγιστο επίτευγμα της Βαυαρικής
εταιρίας, που είναι η ευκολία χειρισμού των αυτοκινήτων της,
εδώ έχει φτάσει στο όριο. Και ένας αρχάριος θα μπορούσε να
οδηγήσει αυτό το πλοίο των 5 μέτρων, χωρίς να ιδρώσει.
Φτάνει να μην προσπαθούσε να το παρκάρει. Όχι λόγω μεγέθους!
Υπάρχει ένα σύστημα ραντάρ παρκαρίσματος που η BMW προσφέρει
σαν έξτρα στο μοντέλο αυτό (μη το παραγγείλετε!) και που
ειδοποιεί μόλις πλησιάσετε εμπόδιο. ?λλος ήχος για μπροστά
(ακούγεται από τα μπροστινά ηχεία), άλλος για πίσω (από τα
πίσω). Διακεκομμένος στην αρχή, που όσο πλησιάζετε γίνεται
ταχύτερος, για να φτάσει σε ένα διαρκή συριγμό όταν φτάσετε
τρεις πόντους από το εμπόδιο.
Ο ήχος αυτός μπορεί να τρελάνει και τον πιο έμπειρο (κι όχι
μόνο τον αρχάριο) οδηγό. Στους περιορισμένους χώρους των
σημερινών πόλεων το ραντάρ σφυρίζει συνέχεια και σου σπάει τα
νεύρα. Μπορείς να το ακυρώσεις, αλλά μόνο για μία κίνηση. Στην
επόμενη ξαναρχίζει.
Ε, λοιπόν, αν πρόκειται να μου χαρίσει κανείς 740i - ας
προσέξει! Το θέλω οπωσδήποτε χωρίς ραντάρ.
ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΤΕΛΕΙΟ εννοούμε πως το 740i δεν έχει αδυναμίες.
Τουλάχιστον εγώ (εκτός από το ραντάρ) δεν ανακάλυψα άλλη.
Φρένα εκπληκτικά, κράτημα άψογο (παρά το μέγεθος), κινητήρας
δυνατός και αθόρυβος. Μάλιστα, ειδικά στο θέμα της
αποθορυβοποίησης η BMW πρέπει να έχει κατακτήσει νέες
επιδόσεις.
Το μόνο αρνητικό ίσως είναι το πολύ συντηρητικό σχέδιο του
αυτοκινήτου, που όχι μόνο δεν χτυπάει - σχεδόν δεν φαίνεται. Ο
_δείκτης στροφής κεφαλής_ (οι παλιοί αναγνώστες τον ξέρουν)
είναι σχεδόν μηδέν. Από μακριά είναι απλά: _ένα ΒΜW_. Από πιο
κοντά, _ένα μεγάλο BMW_. Προσωπικά δεν με πειράζει - με
απωθούν τα αυτοκίνητα που εντυπωσιάζουν. ?λλωστε ο χώρος που
ζω εγώ είναι το εσωτερικό - και το _σαλόνι_ του BMW είναι ένα
πραγματικό σαλόνι, ντυμένο με ωραίο δέρμα και ξύλο και με το
πιο αποτελεσματικό σύστημα κλιματισμού που έχω συναντήσει.
Σκέπτομαι όμως τον τυπικό αγοραστή που θα πληρώσει τα πολλά
εκατομμύρια του - δεν θα θέλει και να εντυπωσιάσει;
Ίσως όμως η BMW να γνωρίζει περισσότερα (το αυτοκίνητο πουλάει
πολύ καλά!) Ίσως οι σύγχρονοι Κροίσοι να προτιμούν το low
profile - να κινούνται με πολυτέλεια, αλλά διακριτικά και
αθόρυβα.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΜΕ ΚΑΚΟΜΑΘΑΙΝΕΙ με το κλίμα της -
λιακάδες, περισσότερες και από εμάς. Το Μόναχο, η δεύτερη
πατρίδα μου (έξι χρόνια σπουδές!) ήταν καταπράσινο και
πανέμορφο. Η Φραγκφούρτη, που κουβαλάει τραυματικές εμπειρίες,
έκανε ό,τι μπορούσε για να τις ξεχάσω. Μία ολοήμερη εκδρομή
στη Χαϊδελβέργη ήταν βάλσαμο ψυχής και απόλαυση όλων των
αισθήσεων.
Όραση: οι κήποι του κάστρου επάνω στο λόφο και η θέα της πόλης
με το παλιό γεφύρι. Ακοή: ο ήχος του ρολογιού που με τα
καμπανάκια του παίζει το μεσαιωνικό φοιτητικό τραγούδι
gaudeamus igitur. Όραση και ακοή μαζί: να ακούς το κουαρτέτο
έργο 18 αριθμός 6 του Beethoven κατεβαίνοντας ένα δρόμο με
απαλές στροφές μέσα σε πανύψηλα δέντρα. (Τέλειες Διαδρομές
γίνονται παντού). Γεύση και οσμή: ένα υπέροχο γεύμα στην
Kurf_rstenstube. Όσο για την αφή, εκεί φρόντισαν το δέρμα και
το ξύλο μέσα στο BMW, που αισθανόμουν συνεχώς την ανάγκη να τα
χαϊδεύω.